Art. 890 § 1 zdanie pierwsze k.c. stanowi, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jest tak dlatego, że wola darmego przysporzenia korzyści drugiej stronie (obdarowanemu) powinna być jednoznacznie wyrażona oraz dokonana w taki sposób, który eliminuje jakiekolwiek wątpliwości pozwalające odróżnić ostateczną decyzję darczyńcy od niezobowiązujących obietnic. Dodatkowym postulatem w odniesieniu do umowy darowizny jest to, aby wszelkie wymagania formalne stały na wysokim poziomie. Ma to pomóc zainteresowanym legitymowanie się w przyszłości dowodami na fakt, który nie budzi wątpliwości, iż dokonali oni czynności prawnej. Powyższe przyczyny przesądzają o tym, że ważność oświadczenia woli darczyńcy jest uzależniona od jego złożenia w formie aktu notarialnego, która daje darczyńcy niezbędny czas na przemyślenie decyzji, którą dokonuje. Natomiast udział notariusza daje stronom pewność dokonanej czynności prawnej. Rygor złożenia oświadczenia darczyńcy za pomocą aktu notarialnego nie dotyczy oświadczenia woli obdarowanego, który nie zaciąga żadnych zobowiązań. Aby umowa darowizny doszła do skutku możliwe są następujące sposoby: obie strony składają swoje oświadczenia w formie aktu notarialnego, w jednym lub osobnych aktach notarialnych. Oprócz tego możliwa jest sytuacja, w której tylko jedna strona (darczyńca) składa swoje oświadczenie woli w formie aktu notarialnego, a obdarowany przyjmuje oświadczenie ustnie lub w dorozumiany sposób. Jeśli chodzi o wymagania formalne co do oświadczenia woli obdarowanego, to mogą one być ograniczone przez przepisy szczególne. Jeśli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to ważność umowy będzie uzależniona od złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego w formie aktu notarialnego. Natomiast gdy przedmiotem umowy darowizny jest przedsiębiorstwo, obdarowany musi złożyć oświadczenie w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi.
Wedle zdania drugiego art. 890 § 1 k.c., umowa darowizny zawarta bez zachowania formy aktu notarialnego staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Jest to przejaw złagodzenia wymagań formalnych. Jeśli darczyńca spełnił świadczenie równocześnie z zawarciem umowy, mamy do czynienia z wyeliminowaniem niepewności co do zamiaru dokonania czynności, która to mogłaby się pojawić, gdyby upłynął czas między zawarciem umowy a jej wykonaniem. Wykonanie umowy jest w tej sytuacji równoczesne z rezygnacją z konieczności dokonywania zabiegów formalnych jakie są związane z zawarciem umowy. Dodatkowo redukcji ulegają koszty towarzyszące składaniu oświadczenia w formie aktu notarialnego. Spełnienie świadczenia traktuje się jako wykonanie zobowiązania, a nie jako alternatywny sposób zawarcia umowy darowizny.
Darowizna, która jest wykonana równocześnie z zawarciem umowy nazywa się „darowizną rękodajną”. Jeśli chodzi o darowiznę wierzytelności dokonaną bez zachowania formy aktu notarialnego, w której jest zastrzeżone, że wywołuje jedynie skutek obligacyjny, przyjmuje się, że jej skuteczność uzależniona jest od wydania obdarowanemu dokumentów związanych z wierzytelnością lub od zawiadomienia dłużnika o przelewie. Za tego typu darowiznę może być uznana darowizna wkładu oszczędnościowego. Przedmiotem w tym przypadku jest wierzytelność do banku o wypłatę sumy pieniężnej, a nie suma pieniężna jako taka. Wręczenie obdarowanemu przez darczyńcę książeczki oszczędnościowej, która jest wystawiona na nazwisko darczyńcy wraz z upoważnieniem obdarowanego do podjęcia wkładu z tej książeczki w formie, która jest przewidziana przez przepisy bankowe, uważane jest za spełnienie przyrzeczonego świadczenia. Co ważne, sposób osiągnięcia konsensusu między stronami umowy (darczyńcą i obdarowanym), jest bez znaczenia dla skuteczności umowy darowizny. Oczywiście jeśli przepis nie stanowi inaczej. Strony mają w tym przypadku swobodę wyboru sposobów zawierania umów (kodeksowe, jak i pozakodeksowe). Przeważający jest jednak tryb ofertowy, co nie wyklucza innych sposobów osiągania porozumienia.
Wydanie obdarowanemu przedmiotu darowizny jest uważane za wykonanie umowy darowizny w sposób nie budzący wątpliwości. Właśnie z tą chwilą umowa darowizny uważana jest za ważną i to bez względu na formę, w jakiej strony złożyły swoje oświadczenia. Często jednak mamy do czynienia z przeniesieniem posiadania rzeczy ruchomej bez wydania rzeczy ruchomej. Taka sytuacja opisana jest w przepisach art. 349-351 k.c. Aby stwierdzić, że doszło do wykonania umowy w takim przypadku, wymaga to ustalenia, czy zachowanie darczyńcy było ujawnieniem woli wykonania umowy darowizny. Takim zachowaniem będzie np. zawiadomienie przez darczyńcę posiadacza zależnego lub dzierżyciela o przeniesieniu posiadania, zawarcie umowy o przeniesienie posiadania, która jest połączona z ustaleniem stosunku prawnego. Na jego podstawie darczyńca zachowa rzecz w dalszym władaniu.
Oświadczenie woli drugiej strony umowy darowizny, czyli obdarowanego, które jest złożone bez zachowania formy aktu notarialnego, w sytuacji gdy nie dochodzi do wykonania umowy darowizny prowadzi do jego nieważności i w związku z tym nie rodzi nawet zobowiązania niezupełnego.