Kodeks cywilny przewiduje w art. 897 ochronę interesu darczyńcy. Mowa w nim o obowiązku obdarowanego do pomocy darczyńcy, jeśli po wykonaniu darowizny popadnie on w niedostatek. Dopiero wtedy uruchomiony może zostać system, który zabezpiecza interesy darczyńcy. W tym przypadku darczyńca nie ma możliwości odwołania umowy darowizny. Może tylko żądać dostarczenia środków potrzebnych na utrzymanie od drugiej strony umowy (obdarowanego). Najprostszym rozwiązaniem wydawałoby się po prostu zwrócenie darczyńcy przedmiotu umowy darowizny, jednak po jej wykonaniu obdarowany ma prawo nim dysponować (prawo swobodnego rozporządzania). Zatem nieuzasadnione byłoby obciążanie go obowiązkiem zwrotu przedmiotu umowy darowizny, jak również uprawnienie darczyńcy do jej odwołania. Tym bardziej, jeżeli obdarowany nie miał wpływu na zaistniałą sytuację darczyńcy.
Darczyńca, który popadł w niedostatek, ma obowiązek wykazania istnienia takiego stanu, przy czym bez znaczenia jest przyczyna popadnięcia w niedostatek. Należy odmówić darczyńcy omawianego uprawnienia, jeśli stan niedostatku został przez niego spowodowany umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa (analogicznie do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).
Żądania darczyńcy dostarczenia środków potrzebnych na utrzymanie nie mogą przekraczać granicy jego usprawiedliwionych potrzeb albo ciążących na nim ustawowych obowiązków alimentacyjnych. Oczywiście darczyńca zachowuje prawo do uzyskiwania świadczeń alimentacyjnych od osób, na których taki obowiązek ciąży i wykona z ustawy.
Zasadą jest, że rozmiar omawianych żądań nie jest bezpośrednio powiązany z przedmiotem darowizny.
Obowiązek obdarowanego do dostarczania darczyńcy środków mieścić się ma w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia. Powinno być ono oceniane w perspektywie zasad bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 i n. k.c.). W sytuacji, gdy obdarowany rozporządzi przedmiotem darowizny, darczyńca automatycznie traci prawo do występowania wobec niego ze stosownymi roszczeniami. Bez znaczenia są okoliczności oraz czas, w jakim obdarowany dokonał rozporządzenia. Kwestią niezmiernie istotną jest fakt, by te czynności zostały dokonane zanim obdarowany dowie się o tym, że darczyńca popadł w niedostatek. Sytuacja, w której obdarowany posiadł wiedzę o niedostatku darczyńcy, uzasadnia postawienie mu zarzutu, że powinien on liczyć się z tym, że może powstać obowiązek spełnienia określonych świadczeń. Nie powinien on wtedy dokonywać rozporządzeń przedmiotem darowizny. Co ważne, ciężar dowodu braku istnienia wzbogacenia spada na obdarowanego.
Przy ocenie wyżej wymienionych przesłanek bierze się pod uwagę przede wszystkim stanowisko społeczne darczyńcy, jego sytuację oraz sposób realizacji swoich potrzeb sprzed okresu wykonania umowy.
Świadczenia, o których mowa w art. 897 k.c. mają charakter osobisty. Powoduje to ich wygaśnięcie wraz ze śmiercią darczyńcy. Natomiast jeśli chodzi o śmierć obdarowanego, świadczenia te nie wygasają do momentu ustania stanu wzbogacenia. Obowiązek obdarowanego z chwilą jego śmierci przechodzi na jego spadkobierców.
Ustawodawca umożliwia obdarowanemu lub jego spadkobiercom, możliwość zwolnienia się z obowiązków, o których mowa w art. 897 k.c. Następuje to poprzez zwrot darczyńcy wartości wzbogacenia (tzw. upoważnienie przemienne).